Şiir: Güz Aksaması

Her şeyin  tanıma erdiğinde

büründüğü o tokluktan muzdaribiz

kararların üst üste yığıldığı yaz odalarından

bir sarmaşık filizi gibi can atmak çoğalmaya

kuvvetle sarmak  ve sarsmak için 

bir duvarın tereddütünü

savruk olma hakkımızı onaylıyor güz

İnsan kendi bahçesini geç gözden geçirir

anısını semirtir

hissesini geçirir

omuzlarını, sinesini geçirir

hüsranını, hayretini geçirir

keşkesini geçirir

sendeler keşke

hışırdar gövde, silkelenir 

insan ayrışır

inanç aksar

bir yarasa zamanın kirecini yalar

dönemeçlerde kendine ayna tutan vakit

peşimizdedir

düşüncenin yoncasını biçerken direnen o diken

anlatır yoksul bir taşınmayı

bahçesini yanında götüremeyen

bir dal alır kendine

gamze gibi bükülür şimdiki zaman

sessizlik taşar

kapanır çukur

karşıdan bakanın hafızasında

gözlerde giden için kırgın bir şemsiye

açılmamakta dirençli

sanki hatıraya saygılı

solgun, ince  bir karanfil

ölüm ile ayrılığın evinde

unutmak ürkek oturur

pencereler boşluğu şeffaf bir 

güvence ile böler

ne çok yorulduk

ağzın değirmenine aynı şarkıyı taşımaktan

kim başlattıysa bu tekrarı durdursun

yoncalar köklerine daha fazla su istiyor

dikenler daha fazla kalkışma

sarmaşık daha arzulu bir duvar

bir taşınmadır veda, bir çağrıya dönüşür

bahçesini yanında götüremeyen

bir dal alsın kendine 

sabah, sarı kamçı, tüm perdeleri çırpıyor

nihayet erken bir saat , gecikmeler salonunda  beklenmiş

sarmaşık ısrar olup giriyor kararların arasına

bulutlanıyor tokluk

senin aksadığın  şarkı ile

onun aksadığı güz 

bir sağanakta karşılaşıyor.  

                                        Hatice Nisan

* Sadece Şiir dergisinde yayınlanmıştır.